Wanneer je plots niet meer zo zeker bent.

Mijn paardenverhaal begint toen ik reeds een tiener was. Als kind was ik al aangetrokken tot deze prachtige dieren, maar pas op latere leeftijd besefte ik dat ik ook graag met hen wou werken. Paarden hebben me geholpen om op te staan en aan de slag te gaan. Ze waren mijn doel en mijn warme thuis. Ik spendeerde steeds meer tijd bij paarden. Want daar boekte ik vooruitgang en voelde ik mij goed.

Niets maakte me gelukkiger dan de harmonieuze samenwerking tussen mens en paard, maar het was een hele zoektocht om een methode te vinden, met een duidelijke aanpak en filosofie. Met vallen en opstaan zocht ik naar de ideale verhouding tussen mens en paard, om er een gezonde relatie aan over te houden. Tot ik op het punt kwam dat ik van mijn paard gelanceerd werd en met en bekkenfractuur en wervelfractuur de spoeddienst mocht verlaten.

 Van een harmonieuze samenwerking was geen spraken en ik ervoer een emotie waar ik voorheen weinig kennis mee had gemaakt. Ik was extreem angstig geworden om te rijden en denken aan paardrijden maakte me al onzeker. Ik voelde mijn hartslag omhoog gaan en mijn ademhaling ontregelen als ik objecten zag waarvan ik dacht dat mijn paard zou verschieten. Een tractor op de baan, het maisveld dat net afgedaan was, een plastic zak die wapperde met de wind, ... Elke keer werd ik teruggeworpen naar mijn val en de gedachte dat ik nooit meer zou kunnen lopen. De pijn die ik soms ervoer in mijn rug en benen werd ondragelijk als ik angstig was. Waardoor ik nog meer herinnerd werd aan de pijn en emoties die mij overspoelden na mijn val.

Horsemanship is the art of mastering our own movements, thoughts, emotions and behaviour. 
- Mark Rashid

Rijden op adrenaline.

Omdat ik een doorzetter ben vermande ik mezelf en kroop na 3 maanden revalidatie terug in het zadel. In de tussentijd hadden vrienden van mij mijn paard gereden en mijn paard deed het heel netjes voor een jong paard. Zolang de situatie niet te veel veranderde was alles oké, maar toen ik mijn paard terug mee naar huis nam was hij bang voor alles. Een nieuwe omgeving brengt behoorlijk spanning met zich mee, en ik was zelf zo onzeker dat ik niet wist hoe ik mijn paard nu wél moest helpen. Alles wat ik wist verdween als ik geconfronteerd werd met de onzekerheid van mijn paard.

Bevend als een rietje probeerde ik mijn paard te overtuigen. Maar hij wist dat ik blufte en de situatie werd er niet beter op. De allereerste rit liep nog van een leien dakje, totdat mijn les erop zat en ik wou afstappen. Het duizelde in mijn hoofd en de enige reden waarom ik mijn les had kunnen uitrijden, was door mijn torenhoge adrenaline niveau. De stress had mij op de been gehouden, maar nu de rit erop zat viel mijn stress weg en zakte ik als een pudding in elkaar. Dat was het moment waarop ik besefte dat ik écht bang was geworden in het zadel. Ik twijfelde zelfs om de handdoek in de ring te gooien en mijn paard te verkopen naar iemand die wel wist hoe hij mijn paard moest begeleiden. 

You're not working on the horse, you're working on yourself".
- Ray Hunt

Maar ik ben een volhardend iemand en ik ging op zoek naar een oplossing waarbij ik mijn paard zelf kon helpen. Zo leerde ik Natural Horsemanship beter kennen. Een nieuwe wereld ging voor mij open, en al snel verdiepte ik me in de psychologie van het paard. Ik volgde allerlei opleidingen, die mij in mijn zoektocht gemaakt hebben tot wie ik ben. Zo heb ik lezingen gevolgd bij trainers, gespecialiseerd in Horsemanship, volg ik nog steeds opleidingen om mijn skills en finesse te verbeteren en anderen beter te helpen. 

Van angst tot ontspanning.

Gelukkig heb ik door de jaren heen de handvaten gekregen die ik nodig had. De relatie met mijn paard ging met rasse schreden vooruit sinds ik les nam bij Horsemanship instructeurs. Ik leerde hoe ik mijn paarden kon lezen en begrijpen, en samen met Scamp bouwde ik een communicatiesysteem op gebaseerd op het natuurlijke gedrag van paarden.

Dankzij mij toe te leggen op Horsemanship, heb ik mijn paard leren begeleiden. Ik ben een echte leider geworden voor mijn paard, ik herken zijn problemen en los deze op. Maar ondanks dat was mijn eigen onzekerheid gigantisch gegroeid, tot op het punt dat ik niet meer durfde te rijden. Ik was ervan overtuigd dat ik een slechte ruiter was, dat ik er niets van bakte en dat ik het paardrijden maar beter kon laten voor wat het was. Ik besloot om hiermee aan de slag te gaan. Door consulten bij sportcoaches, boeken lezen en mijn eigen angst te analyseren heb ik mijn angst achter mij gelaten.

Maar omdat ik mij zo alleen en onbegrepen voelde in mijn angst, besloot ik dat ik niet alleen angstige paarden, maar ook angstige ruiters wil helpen. Niemand wilt voor de hartverscheurende keuze staan om je paard te verkopen omdat je bang van hem bent. Ik moest mijn eigen mindset trainen om een betere leider te zijn voor mijn paard én voor mezelf. Want een goede leider laat niets angst en twijfel zaaien. Ik maakte een schema met een doel voor mezelf en deeltje deze doelen op naar steeds kleinere en haalbare stapjes. Ik kan je garanderen dat het een groot succes is geworden. Hoe beter ik in mijn vel zat, hoe minder ik Scampi moest overtuigen om dingen uit te voeren. Mijn intentie was zo oprecht en zelfzeker, dat mijn paard er ook geen bluf meer in zag. Hij voelde dat het goed was en gaat telkens op zoek naar het antwoord op mijn vraag. Zelfs als hij onzeker is kan ik nog steeds met hem werken. Buitenritten, tussen anderen rijden, springen, schriktrainingen, tussen de koeien lopen of lasso werpen. Hij geeft op elke vraag een voorzichtig maar steeds gepast antwoord. 

Mijn eigen weg volgen

Momenteel werk ik in de zorgsector en in de eerste plaats leek dit mijn ideale werkplek. Ik kon laten zien wat ik in mijn mars had, hoeveel kennis en kunde ik bezat. Ik hielp nieuwe collega's met hun opleiding én patiënten konden hun verhaal vertellen aan mij. 

Omdat het helpen van ruiters en paarden mijn absolute tienerdroom was, besloot ik om mijn leven steeds meer toe te leggen hierop. Ik wilde een leven in verbinding, met veel geduld en compassie en waardering. Verbinding staat voor de connectie die ik heb met mijn paard, maar ook de connectie die jij hebt met jouw paard en de connectie die je moet hebben met je lesgever. Iemand die jou helpt met communicatie door connectie.

Helping others is the way we help ourselves. 
- Oprah Winfrey

Een goede instructeur en leider heeft volgens mij ook veel geduld en compassie. Dat is uiteraard niet hetzelfde als (zelf)medelijden. Geduld en compassie zijn belangrijk, ongeduld vaak komt doordat we de lat te hoog leggen en te veel prestatiegericht werken. Door compassie (geen medelijden!) te hebben met onszelf kunnen we vaak geduldiger zijn in de fouten die wij en ons paard maken. Maar ook zal geduld ervoor zorgen dat je meer ruimte hebt voor de dingen die je paard aanbiedt en de problemen die zich voordoen. Door dit geduld kan je dus ruimte maken voor diepere gevoelens en jezelf de kans geven om na te denken WAAROM dat je paard iets wel of niet doet. Geduld geeft ruimte voor respect, openheid, communicatie en compassie.

Waardering is ook echt een kernwoord voor mezelf.Ik wil graag andere mensen helpen om zichzelf en hun paard meer te waarderen voor wie dat zij écht zijn.

Nu ik steeds meer lessen geef met het respecteren van mijn kernwaarden, voel ik steeds vaker dat anderen ook op zoek zijn naar meer verbinding, compassie en waardering. De dingen die niet aansluiten hierop laat ik steeds vaker los en dat brengt rust en stabiliteit met zich mee. Klinkt dat als hetgeen waar jij naar op zoek bent? Dan weet ik zeker dat ik jou kan helpen.